Zanikłe Olšany
Olšany to zanikła wieś, leżąca niegdyś na terenie dzisiejszego Žižkova i Vinohrad. Przypominają ją już tylko nazwy: ulica Olšanská, plac Olšański (Olšanské náměstí), Cmentarze Olšańskie (Olšanské hřbitovy). Pierwsza wzmianka o niej pochodzi z 1306 r. Na przestrzeni wieków wieś zmieniała właścicieli. Po wybuchu zarazy w Pradze w 1680 r. praskie miasta założyły tu trzy cmentarze dżumowe: staromiejski z wczesnobarokowym kościołem św. Rocha z 1682 r., nowomiejski z barokowym kościołem Podwyższenia Krzyża Świętego zbudowanym w latach 1717–1719 po kolejnej epidemii dżumy (obecnie centrum kultury Atrium na Žižkovie) i żydowski (Stary Cmentarz Żydowski na Žižkovie). W drugiej połowie XIX w. wieś w zasadzie połączyła się z rozwijającym się Žižkovem. Wzdłuż dzisiejszej ulicy Olšanskiej oraz w rejonie dzisiejszego placu Olšańskiego znajdowało się kilka stawów, które później zasypano. Potok, który przepływał przez wieś, został odprowadzony pod ziemię.
Przebudowę w latach 70. przypomina kamień z napisem „Rozpoczęcie przebudowy Žižkova, październik 1978” umieszczony wśród bloków z wielkiej płyty między ulicami Ondříčkovą i Kubelíkovą. Przebudowa oznaczała niestety definitywne zniszczenie ostatnich resztek Olšan i starego Žižkova. Do przeforsowania planów przebudowy miasta przyczyniła się w niefortunny sposób na początku lat 70. budowa tunelu dla kablowych połączeń telefonicznych wiodącego z ulicy Fibichovej do budowanej wówczas centrali telekomunikacyjnej za Cmentarzami Olšańskimi. Zachwiana statyka domów na rogu Táboritskiej spowodowała, że zaczęły się na skutek prac budowlanych osuwać, w związku z czym mieszkańcy musieli się natychmiast wyprowadzić. Według pierwszych planów przebudowy wyburzanie miało być kontynuowane aż do skrzyżowania U Bulhara. Nie był nim objęty tylko funkcjonalistyczny budynek Powszechnego Instytutu Emerytalnego (obecnie Dům Radost). Jednym z argumentów za tak radykalną interwencją był nasilający się ruch na ulicach Pragi.
Przez Žižkov miała prowadzic aż do skrzyżowania U Bulhara okazała droga wyjazdowa będąca przedłużeniem ulicy Olšańskiej. Tam sie miała przecinać z miejską arterią łączącą południe i północ miasta. Planowano demolicję dzisiejszych ulic Seifertovej lub Husitskiej, rozważano nawet rozbiórkę dworca Masaryka. Nowej zabudowie miał ustąpić miejsca ratusz žižkovski, stadion Viktorii Žižkov, szkoły i całe bloki kamienic. Na terenie Žižkova ogłoszono zakaz prowadzenia jakichkolwiek robót budowlanych. Domy miały stopniowo popadać w ruinę i stać się niezdatne do zamieszkania. Zamiar i zakres rekultywacji Žižkova został zatwierdzony w 1973 r. Jako pierwsze legły w gruzach domy w okolicy dzisiejszego placu Olšańskiego z najstarszaą na terenie Žižkova szkołą włącznie (uczono w niej od 1838 r.). W miejscu dawnej zabudowy powstał na początku lat 80. XX w. hotel Olšanka. Naprzeciw niego stoi masywny blok z prefabrykatów ze sklepami na parterze. Žižkov stał się pierwszą i jedyną dzielnicą śródmiejską, która miała na swoim terenie osiedle z wielkiej płyty. To, że nie cały stary Žižkov został zburzony, a bloki stoją tylko w pobliżu placu Olšanskiego i placu Komenskiego (Komenského náměstí), zawdzięczamy rosnącym stopniowo opóźnieniom w realizacji robót budowlanych i upadkowi ustroju pod koniec lat 80. Ostatnie domy na Žižkovie wyburzono na początku lat 90.
