Pierwszy praski „drapacz chmur“ i jego okolica
Budynek Powszechnego Instytutu Emerytalnego, później Domu Związków Zawodowych a obecnie Domu Radost (od 2019 r.) to pierwszy wieżowiec w Pradze (52 m) i znany budynek funkcjonalistyczny przy placu Winstona Churchilla (náměstí Winstona Churchilla). Został zbudowany w 1934 roku na miejscu dawnej gazowni wg projektu młodych architektów Karela Honzíka i Josefa Havlíčka. Przy jego tworzeniu wykorzystano najnowocześniejsze urbanistyczne i techniczne metody planowania. Centralny budynek biurowy zbudowany na planie krzyża (pomimo że ówczesne przepisy miejskie wymagały zabudowy blokowej) jest uzupełniony od strony północnej (w kierunku ulicy Seifertovej) dwukondygnacyjnym skrzydłem handlowym, a od strony południowej (w kierunu ulicy U Rajské zahrady) trzykondygnacyjnym skrzydłem mieszkalnym. Jednocześnie budynek posiada trzy kondygnacje podziemne. Fasada zwrócona jest w stronę placu Winstona Churchilla. Skrzydła części biurowej leżą na osiach wschód - zachód i pólnoc-południe. Skrzydło leżące na linii północ-południe ma 82 m długości i 11 kondygnacji, drugie skrzydło - 92 m długości i 6 kondygnacji. Budynek składa się z konstrukcji żelbetowej z wewnętrznymi ścianami z cegły. Jest modułowy, czyli składa się z systemu podstawowych jednostek biurowych o wymiarach 6,5 x 3,4 m, przy czym szerokość jednostki to również szerokość okna. Elewacje pokrywają oryginalne żółto-białe glazurowane płytki ceramiczne firmy RAKO. Na murze ogrodzeniowym po wschodniej i zachodniej stronie budynku użyto płytek w kolorze jasnoniebieskim. Górne piętra projektowano z myślą o polepszeniu komfortu pracowników instytutu. Na siódmym piętrze południowego skrzydła znajdowały się gabinety lekarskie i biblioteka. Na dziesiątym piętrze mieściła się siedziba dyrekcji i sala konferencyjna.
Na jedenastym - oprócz maszynowni windy - znajdowały się pomieszczenia rekreacyjne dla pracowników, prysznice i przebieralnie. Do wypoczynku przeznaczone były również dwa tarasy na dachu z zapierającym dech w piersiach widokiem na miasto. Wyposażenie obejmowało również klimatyzację. Całkowity koszt budowy wyniósł 64 mln koron. W trakcie prac wykopowych podczas budowy odkryto w fundamentach dawnej gazowni fragment fontanny Krocína (Krocínova kašna) - niezwykłego renesansowego dzieła zdobiącego niegdyś Rynek Starego Miasta, którego część można dziś zobaczyć w Lapidarium Muzeum Narodowego. W 1951 r. zgodnie z decyzją partii powierzono administrację całego ówczesnego systemu emerytalnego czechosłowackim związkom zawodowym. Od tego czasu budynek służył Centralnej Radzie Związków Zawodowych, później Rewolucyjnemu Ruchowi Związków Zawodowych, a ostatnio Czesko-Morawskiej Konfederacji Związków Zawodowych. W 2018 r. dom został sprzedany firmie Dům Žižkov a.s.
Plac Winston Churchilla nosi imię wybitnego brytyjskiego męża stanu. Powstał w wyniku rekultywacji części terenu nieistniejącej już gazowni miejskiej po wybudowaniu w 1934 r. budynku Powszechnego Instytutu Emerytalnego i otrzymał nazwę U Pensijního ústavu. Od 1955 nosił imię ministra przemysłu Gustava Klimenta. Ponieważ prezydent Czechosłowacji - Antonín Zápotocký był od 1945 również przewodniczącym Centralnej Rady Związków Zawodowych, placowi w 1977 nadano jego imię, a środek placu zdobił jego pomnik autorstwa prof. Jana Simoty. Plac nosi obecną nazwę od 1990 r., a w 1999 odsłonięto tu pomnik Winstona Churchilla w obecności jego wnuka i byłej premier Wielkiej Brytanii - Margaret Thatcher, która odwiedziła z tej okazji žižkovski ratusz. Identyczny pomnik stoi na Parliament Square w Londynie i jest dziełem tego samego autora - Ivory´ego Robertsa - Jonesa, który był wielkim wielbicielem Pragi i jej sztuki. Zaprojektował dla Žižkova nowy posąg, ale zmarł w 1996 r. w wieku 83 lat, pozostawiając jedynie gliniany model głowy męża stanu, którego odlew zdobi teraz wnętrze ratusza na Žižkovie.
Plac od północy zamyka funkcjonalistyczny budynek Uniwersytetu Ekonomicznego, zbudowany w 1935 r. według projektu arch. Vratislava Lhoty i inż. Mečislava Petrů.
