Nostalgia kamienic galeriowych
Otoczony kamienicam czynszowymi plac Konstancjański (Kostnické náměstí) powstał w 1889 roku i swoją nazwę niesie od samego początku. Został tak nazwany na cześć Jana Husa - myśliciela religijnego, kaznodziei i reformatora, który został skazany przez sobór powszechny odbywający się w niemieckim mieście Konstancja i spalony 6 lipca 1415 roku na stosie poza murami miasta. Dzięki nachyleniu terenu Žižkova plac ma dwa poziomy. Park wzdłuż dłuższego boku na południu jest kilka metrów niżej niż droga po stronie północnej, dlatego wokół niego znajduje się kamienny murek. Za stacją transformatorową po zachodniej stronie placu znajdują się schody rozwiązujące problem nierówności terenu, które są ilustracją tego, jak architekci i urbaniści musieli sobie radzić z trudnym terenem w wielu rejonach Žižkova. Od placu odchodzi sześć ulic: na północ Jeronýmova, a dalej dalej zgodnie z ruchem wskazówek zegara: Dalimilova, Štítnego (gdzie w domu nr 5 działa słynny Žižkovski Teatr Jary Cimrmana), Blahníkova, Husinecká i Orebitská. Plac otaczają kamienice czynszowe. W latach 2018 - 2019 przeszedł rewitalizację, która zachowała zarówno rosłe drzewa w parku, jak i częściowo oryginalne żeliwne balustrady wokół niego oraz przy schodach za stacją transformatorową.
Fenomenem tej części Žižkova są kamienice z galeriowym układem komunikacji wewnętrznej, w którym dostęp do mieszkań odbywa się poprzez zewnętrzną galerię od strony podwórza. Są typowym przykładem masowo budowanych w XIX wieku domów z dużą liczbą mieszkań do wynajęcia. Ze względu na prostotę konstrukcyjną i funkcjonalną proces ich szybkiego i jednocześnie taniego, budowania był odpowiedzią na rosnące na przedmieściach Pragi (do których należał również Žižkov) zapotrzebowanie na mieszkania. Do budowania domów tego typu przystąpiono w połowie lat 60. XIX w. Najstarsza dochowana zwarta zabudowa składająca się głównie z kamienic tego typu znajduje się na terenie między placami Konstancjańskim i Havlíčka (Havlíčkovo náměstí) i ulicami Husitską i Rokycanovą. Jest to spoisty zespół kamienic czynszowych o jednolitej typologii.
Kamienice stoją na stromym zboczu, zabudowa działek jest gęsta, a wewnętrzne dziedzińce ciasne. Większość domów wzniesionych w ostatnich trzydziestu latach XIX w. miała nie więcej niż trzy kondygnacje. Na przełomie XIX i XX w. budynki często podwyższano nawet o dwa kolejne piętra. Domy z galeriami (inaczej: gankami) posiadały piwnice, na parterze znajdowały się często małe sklepy i warsztaty rzemieślnicze, a na wyższych kondygnacjach mieszkania. Strychów używano do suszenia prania. Mieszkania, najczęściej o rozmiarach 9 m x 4 m, podzielone były na kuchnię z oknami skierowanymi w strone wewnętrznego dziedzińca i pokój od strony ulicy. Dostęp do mieszkania prowadził z galerii umieszczonych na elewacji domu od strony podwórza, w ten sposób kuchnia, w której odbywała się większość prac domowych, była wietrzona i lepiej oświetlona. Pokój pełnił funkcję mieszkalną. Wysokość stropów wynosiła od 3,5 do 4 m. Woda często nie nie była doprowadzona nawet do domów, nie mówiąc już o mieszkaniach. Wodę pitną najczęściej pobierano ze studni z pompą ręczną znajdującej się na podwórku. Po wprowadzeniu publicznej sieci wodociągowej w domach ustawiano tylko jeden pion, a na każdej kondygnacji umieszczano na galerii umywalkę i kran. Piec ogrzewany był paliwami stałymi, toaleta znajdowała się zazwyczaj na końcu galerii przy ścianie szczytowej sąsiedniego domu. Małe podwórza były przeważnie zabudowane komórkami.