Dworzec towarowy Žižkov
Dworzec towarowy na Žižkovie jest największym dochowanym funkcjonalistycznym budynkiem przemysłowym w Pradze. Dzięki swoim nieprzeciętnym rozmiarom dominuje nad obszarem na granicy Žižkova i Strašnic. Kompleks dworcowy znajduje się po wschodniej stronie ulicy Jana Želivskiego na końcu jednotorowej towarowej linii kolejowej, której budowę rozpoczęły koleje państwowe w 1928 r., a która była łącznicą do Malešic. Baza przeładunkowa Žižkov miała stać się pierwszym elementem stworzonego z rozmachem planu przebudowy miejskiego węzła kolejowego, którego koncepcję stworzył inż. Miroslav Chlumecký. Działki pod przyszły dworzec o łącznej powierzchni 330 000 m2 znajdowały się u podnóża Židovskich peców na terenie wielkiego majątku ziemskiego Červený Dvůr, dawnej posiadłości Direktorka i sąsiedniego folwarku Vápenka. Ich zaletą była dobra dostępność z centrum. Wielkogabarytowe budynki dworca przeznaczone przede wszystkim do transportu i przechowywania żywności zaprojektowali dr ing. Karel Caivas i ing. arch. Vladimír Weiss. Ten nieprzeciętny kompleks budynków charakteryzował się unikalnym połączeniem budynku głównego z wielopoziomowymi magazynami stojącymi po obu stronach toru. Posiadał też najnowocześniejsze wyposażenie techniczne.
W realizacji wzięły udział najważniejsze firmy budowlane i przedsiębiorstwa przemysłowe Pierwszej Republiki. Prace budowlane rozpoczęto w 1928 r., a w 1934 ukończono całe torowisko i zakończono budowę budynku administracyjnego. Regularną eksploatację rozpoczęto w marcu 1936. Pojemność magazynów szybko okazała się niewystarczająca, dlatego też rozbudowano je w 1942 i w ten sposób dworzec uzyskał ostateczny kształt. Jednak w drugiej połowie XX w. jego znaczenie transportowe stopniowo malało, więc w 2002 r. oficjalnie zakończono jego użytkowanie. Okres ważności zezwoleń na wjazd pociągów do kompleksu upłynął w 2010 r.
W latach 2005–2013 toczyły się skomplikowane negocjacje, na końcu których w marcu 2013 r. główne budynki dworca zostały uznane za zabytki kultury. Zabytkowe budynki tworzą układ na planie litery U z długą osią biegnącą wzdłuż linii ulicy Olšanskiej. Dwa skrzydła dwupiętrowych magazynów przylegają do trzykondygnacyjnego budynku administracyjnego z nadwieszoną fasadą pokrytą okładziną z glazurowanych kafli wykonanych z glinki ceglanej. Wzdłuż parteru ciągną się zadaszone rampy ładunkowe: od wewnętrznej strony kolejowa, od zewnętrznej przeznaczona dla pojazdów. Oba skrzydła łączy zarówno kondygnacja podziemna, jak i stalowe mosty nad torowiskiem.
Ze względu na znaczenie dworca towarowego dla zaopatrzenia miasta nie zapomniano w ramach planu regulacyjnego Pragi o zbudowaniu szerokich dróg prowadzących na Žižkov i Vinohrady. Administracja kolei państwowych wniosła wkład finansowy do ich realizacji. Ulica Olšanská połączyła dworzec z ul. Táboritską, a wzdłuż dworca powstała aleja założona w 1930 r. pod nazwą Mladoňovicova, a w 1951 przemianowana na ul. Jana Želivskiego, na cześć kaznodziei i przedstawiciela radykalnego skrzydła husytów, który był też czołową postaci defenestracji praskiej w 1419 r.
Ulica, której długość wynosi 1350 m, rozpoczyna swój bieg od skrzyżowaniu Ohrada, po czym kieruje się na południe przecinając eliptyczny plac Bazylejski (Basilejské náměstí). Dalej mija dworzec towarowy Žižkov, biegnie między dwoma częściami Cmentarzy Olszańskich (Olšanské hřbitovy) i wzdłuż zachodniej ściany Nowego Cmentarza Żydowskiego (Nový židovský hřbitov). Kończy się na skrzyżowaniu przy stacji metra Želivského, gdzie przecina ją z zachodu na wschód ulica Vinohradská, a za skrzyżowaniem jej przedlużeniem jest ul. Votická.
