Kościól św. Prokopa i okolica
Neogotycki kościół św. Prokopa wypełnia prawie całą przestrzeń placu Sladkovskiego (Sladkovského náměstí), a dzięki swojej 73-metrowej wieży jest jedną z architektonicznych dominant Žižkova. Kiedy w 1879 r. rozpoczęto generalny remont kościoła parafialnego św. Rocha, pojawiła się potrzeba znalezienia w zamian innej odpowiedniej przestrzeni liturgicznej. Žižkov liczył już w tym czasie ponad 20 000 mieszkańców, głównie katolików. Dlatego w tym samym roku powstało Stowarzyszenie Budowy Kościoła Katolickiego na Žižkovie. Za zgodą praskiego arcybiskupa - kardynała Bedřicha Schwarzenberga - odprawiano niedzielne i świąteczne msze na świeżym powietrzu na placu Komenskiego (Komenského náměstí) przed szkołą. Stałym miejscem nabożeństw stał się później - aż do czasu wybudowania nowego kościoła - dom U Jana Lucemburskiego przy ulicy Štítnego.
Kamień węgielny pod budowę kościoła św. Prokopa poświęcony przez kardynała Franciszka Schönborna został położony 30 października 1898 r. na miejscu kaplicy św. Jana Nepomucena, która należała do posiadlości winiarskiej Reismonka. Stało się tak z okazji 50. rocznicy panowania cesarza Franciszka Józefa I, dlatego kościół bywa też nazywany Jubileuszowym. Plany budowy trójnawowej świątyni opracowali architekci Josef Mocker i František Mikš. Budowa kościoła trwała 5 lat.
We wrześniu 1903 r. kościół konsekrowano. Świątynia ma ponad 51 metrów długości i może pomieścić nawet dwa tysiące osób. Nad wejściem od strony północnej znajduje się tympanon z płaskorzeźbą Madonny z Dzieciątkiem, któremu tutejszy patron - święty Prokop - przekazuje model kościoła. Nad wejściem od strony zachodniej widnieje posąg św. Wojciecha zapraszającego wiernych do kościoła.Obie prace pochodzą z warsztatu Josefa Pekárka, ucznia słynnego rzeźbiarza J. V. Myslbeka. W kościele znajduje się cenny obraz wczesnobarokowego malarza Karla Škréty zatytułowany „Św. Wacław, obrońca Pragi przed Szwedami“. Neogotycki ołtarz główny został zaprojektowany przez architekta Františka Mikša. Osiem malowanych na desce obrazów złożonych w darze kościołowi przez przedstawicieli znaczących czeskich rodów arystokratycznych przedstawia sceny z życia św. Prokopa - patrona świątyni. František Mikš był również autorem ambony z opoki, na którą wiodą granitowe schody. Organy są dziełem žižkovskiej firmy Emanuela Petra. Witraże w oknach zaprojektował malarz K. L. Klusáček. Ostatnie okno w nawie południowej uzupełniono dopiero w 1992 roku według oryginalnego projektu Cyrila Boudy. Scena przedstawia spotkanie księcia Oldřicha ze św. Prokopem w lasach niedaleko Sázavy (na miejscu klasztoru Sázavskiego).
Plac Sladkovskiego otrzymał nazwę na cześć dziennikarza i polityka Karla Sladkovskiego w momencie założenia, tj. w 1890 r. Wcześniej w tym miejscu znajdowała sie jedna z posiadłości winiarskich - Reismonka, której nazwa pochodziła od nazwiska jej niegdysiejszego właściciela. Wzdłuż krótszych stron placu, u połączenia ulic Vlkovej i Čajkovskiego z ulicą Seifertovą, stoją kamienice czynszowe. Plac jest nieznacznie pochylony w stronę ul. Seifertovej. Całą jego południową część zajmuje okazała neorenesansowa budowla, w której mieści się jedno z najstarszych liceów w Pradze noszące również imię Karla Sladkovskiego. Pierwotnie była to c.k. wyższa szkoła realna zbudowana w latach 1898 –1899 na koszt Urzędu Miasta Žižkova według planów Jindřicha Motejla - ówczesnego inżyniera miejskiego Žižkova. C.k. wyższa szkola realna rozpoczęła nauczanie w pierwszych dwóch klasach 20 września 1897 r., wówczas jeszcze w prowizorycznych pomieszczeniach žižkovskiego ratusza na placu Havlíčka (Havlíčkovo náměstí). W 1899 r. oddano do użytku budynek na placu Sladkovskiego. Kilkakrotnie zmieniał się status szkoły. Przez długi czas działało tu czteroletnie liceum. Szkoła przeszła z powrotem na wieloletni system nauczania dopiero w 1994 r. W liceum nauczał Antonín Svojsík - założyciel pierwszej drużyny skautów w Czechach i dr Albert Pražák - późniejszy przewodniczący Czeskiej Rady Narodowej (w 1945 r.). Dzięki wysokiemu poziomowi nauczania i niemałej liczbie znanych absolwentów liceum bywało nazywane „Žižkovską Sorboną“. Wśród jej absolwentów znajdują się m.in. aktor Jaroslav Marvan, mykolog Miroslav Smotlacha, rzeźbiarz Olbram Zoubek, filozof Václav Bělohradský, pisarz i dziennikarz Ondřej Neff, śpiewak i kompozytor Janek Ledecký, śpiewaczka operowa Dagmar Pecková.
W 1901 r. przy pobliskiej ul. Bořivojovej 104 urodził się poeta i pisarz - laureat Literackiej Nagrody Nobla - Jaroslav Seifert. Na jego rodzinnym domu umieszczona jest tablica pamiątkowa. W czasach dzieciństwa Seiferta, jego rodzina kilkakrotnie zmieniała na Žižkovie miejsce zamieszkania. Część okresu studiów licealnych spędził przy ulicy Kubelíkovej, gdzie do liceum uczęszczał (obecnie Business Academy). W ciekawy sposób opowiada o Žižkovie w dziele „Całe piekno świata” ("Všecky krásy světa") i wspomina spędzone tu dzieciństwo w swojej książce„Gwiazdy nad ogrodem Eden” („Hvězdy nad Rajskou zahradou“). Jego imieniem nazwano przedszkole przy ulicy Vlkovej.
W pobliżu przystanku tramwajowego Lipanská (w kierunku centrum) znajduje się odsłonięty w 2016 r. pomnik ku czci Jaroslava Seiferta autorstwa rzeźbiarza Jana Roitha. Wykonana z lanego betonu wstęga wznosi się w niebo, a na niej widnieje urywek z wiersza Grudzień 1920: „To słowo leciało jak ptak do sieci gwiazd...“.
