Kontrasty
Park Mahlerovy sady to miejsce akcentów przeszłości, której obraz dochował się w niepozornej części starego cmentarza żydowskiego, i nowoczesnych zabytków technicznych w postaci žižkovskiego nadajnika telewizyjnego.
Stary Cmentarz Żydowski na Žižkovie został założony w 1680 r. jako cmentarzysko morowe praskiej gminy żydowskiej. Chowano tu również podczas kolejnej epidemii dżumy w drugiej dekadzie XVIII w., a w latach 1787 a 1890 miał status cmentarza ogólnego. Na początku lat 60. XX w. duża część cmentarza została zamieniona w dzisiejszy park o nazwie Mahlerovy sady. W drugiej połowie lat 80. znaczna część cmentarza została wybagrowana i zniszczona w związku z budową nadajnika telewizyjnego. Mimo, że nie zachował się w pierwotnej formie, cmentarz jest zabytkiem o najwyższej wartości artystycznej i historycznej.
Pochowanych tu było pierwotnie około 40 000 osób. Wśród znanych osobistości, które tu spoczywają znajdziemy min. byłego rabina Pragi - Ezekiela Landaua, znanego również jako Noda bi-Yehuda (1713-1793), jego ucznia - członka kolegium rabinistycznego - Eleazara Fleckelesa (1754-1826), lekarza Jonasa Jeitelesa (1735-1806), czy historyka Davida Podiebrada (1803-1882). Okazałe nagrobki należą do pierwszych żydowskich biznesmenów - Joachima Poppera (1721-1795) oraz członków rodu Jeruzalemów, Pribramów i Dormitzerów. Nagrobki są przykładem sztuki cmentarnej XVIII i XIX w. Dochowaną część cmentarza przejęło w 1999 r. Muzeum Żydowskie w Pradze.
Po niezbędnych zmianach budowlanych i podstawowych pracach konserwatorskich cmentarz został udostępniony dla zwiedzających we wrześniu 2001 roku. Obecnie jest administrowany przez Gminę Żydowską w Pradze. W latach 70. pojawiła się konieczność wybudowania dla potrzeb Pragi potężnego nadajnika sygnału radiowego i telewizyjnego. Po długich debatach wybrano teren Žižkova. Pod koniec lat 80. na terenie dawnego cmentarza żydowskiego zaczął wyrastać nadajnik telewizyjny. Obliczono, że aby zapewnić doskonałe pokrycie Pragi sygnałem z Žižkova, antena musi znajdować się co najmniej na wysokości 200 m nad ziemią. Dzięki temu žižkovski nadajnik stał się najwyższą budowlą w mieście (216 m) i jednocześnie jednym z symboli Pragi.
Został zbudowany w latach 1985-1992 przez firmę Budynki Inżynieryjne i Przemysłowe Ostrawa według projektu architekta Václava Aulickiego, inżyniera-statyka Jiříego Kozáka i Alexa Béma. Rozwiązanie techniczne przyniosło kilka innowacji, a nawet patentów. Żelbetowa płyta fundamentowa o średnicy 30 m i grubości 4 m położona jest na głębokości 15 m. Konstrukcja pionowa składa się z trzech cylindrycznych stalowych filarów, z których dwa boczne (jeden mieszczący schody awaryjne, a drugi - windę serwisową) mają średnicę 4,8 m i łącznie osiągają wysokość 134 metrów. Główny filar, w którym kursują dwie szbkie windy, ma średnicę 6,4 m, a jego przedłużeniem jest antena siągająca do wysokości 216 metrów. Na filarach zawieszone są trzy kabiny o trójramiennym kształcie. Na wysokości 66 metrów znajduje się restauracja panoramiczna Oblaca, na wysokości 93 metrów - kabina widokowa o widoczności do 100 km, a w najwyższej kabinie, która jest niedostępna dla zwiedzających, umieszczono wyposażenie techniczne nadajnika. W trakcie przebudowy w latach 2011–2012 powstał bezpośrednio nad restauracją luksusowy apartament hotelowy.
Z obiektu emitowane są multipleksy naziemnej telewizji cyfrowej. Na wieży znajdują się stacje bazowe telefonii komórkowej oraz urządzenia monitoringu jakości powietrza. W maju 2000 r. na filarach umieszczono rzeźby przedstawiające dziesięć raczkujących niemowląt („Miminka“), które są dziełem artysty Davida Černego. Wieża i otaczający ją teren są własnością spółki akcyjnej České radiokomunikace, która od dawna dzierżawi je w celach komercyjnych. Nadajnik budzi sprzeczne opinie, a według badania przeprowadzonego przez australijski serwer VirtualTourist.com, jest drugim najbrzydszym budynkiem świata.
