Ruszamy na Viktorkę
Na Žižkovie zaczęto grać w piłkę nożną w 1897 r. Pierwsze koła i drużyny zorganizowano tu około roku 1900. W tym czasie powstał też pierwszy klub o nazwie Viktoria, który wkrótce zanikł. Koło o tej samej nazwie przywrócili do życia w 1903 r. członkowie pionierskiej organizacji wychowania fizycznego i sportu „Sokol“ - Karel Pittl, Josef Friedl i Rudolf Bus. Był to początek jednego z najstarszych czeskich klubów piłkarskich. Pierwsza drużyna składała się głównie z uczniów žižkovskich szkół. Do najsłynniejszych ówczesnych zawodników należeli uczniowie žižkovskiej szkoły realnej - Antonín Hušek, Rudolf Klapka i Jaroslav Mysík. Statut klubu został zatwierdzony w 1904 r. W ten sposób koło przekształciło się w pełnoprawny Klub Sportowy Viktoria. W 1906 klub zanotował swój pierwszy znaczący sukces, zwycięstwo 1:0 nad Spartą. Viktoria długo nie miała własnego stadionu. Dopiero w 1909 klubowi udało się wykupić teren po dawnym torze kolarskim na Ohradzie, a we wrześniu tego samego roku uroczyście otwarto tam nowe boisko. W 1911 członkiem zarządu został Rudolf Henčl, który był powszechnie znaną osobistością, a ktory później stał się prezesem klubu. Viktorii udało się również po raz pierwszy pokonać Slavię wynikiem 1:0. W 1925 klub Viktoria Žižkov był jednym z założycieli najwyższych krajowych rozgrywek piłki nożnej, w których w swoim pierwszym meczu zremisowała 4:4 z SK Libeň. Największy sukces odniosła w sezonie 1927/1928, w którym świętowała swój pierwszy i jak dotąd jedyny tytuł mistrzowski. Trzy lata po tym triumfie pisarz Karel Poláček oddał hołd swójemu ulubionemu klubowi w powieści „Mężczyźni na spalonym“ („Muži v ofsajdu“). W 1928 zadecydowano, że boisko na Ohradzie zostanie zburzone, a na jego miejscu powstaną nowe domy mieszkalne. Zespół znalazł miejsce na nowy stadion w Starych Strašnicach na Třebešínie. Ostatni wielki sukces klubu nastąpił w 1929, kiedy został wicemistrzem ligi, a w następnym roku zajął trzecie miejsce. Później klubowi powodziło się coraz gorzej. Pierwszoligową karierę Viktorii Žižkov zakończyło trzecie zejście do niższej ligi w 1947. Od tego czasu klub grał do 1993 w rozgrywkach niższego szczebla. Od początku lat pięćdziesiątych Viktoria Žižkov zmieniła kilka razy nazwę (Sokol Viktoria Žižkov, Sokol ČSAD Žižkov, Slavoj Praha Údržba). W 1952 część zawodników odeszła do klubu Avia Čakovice, pozostali przenieśli się do kilku innych drużyn. W ten sposób klub po pięćdziesięciu latach istnienia w zasadzie zanikł. Jego następcą był Slavoj Žižkov, który w 1960 awansował z najniższych rozgrywek piłkarskich do II ligi. Dopiero w 1965 klub został ponownie przemianowany na Viktorię Žižkov i jednocześnie przejął dzisiejszy stadion dla 15 000 widzów przy ul. Seifertovej. Nowa murawa była zapowiedzią nowych czasów klubu, jednak powrót do najwyższych rozgrywek piłkarskich nastąpił dopiero w 1993. Viktoria świętowała sukcesy w krajowych i europejskich pucharach, w 2002 miała na wyciągnięcie ręki swój drugi tytuł mistrza. Kolejny trudny okres przyniósł z sobą zejścia i powroty, problemy ekonomiczne i skandale korupcyjne. Dziś klub
z ponad stuletnią tradycją jest ustabilizowany i gotowy do walki o powrót do czeskiej elity piłkarskiej.
W miejscu, gdzie stoi stadion Viktorii Žižkov, znajdowała się pierwsza miejska gazownia obsługująca Pragę i okolice, która rozpoczęła działalność w 1867 r. Gaz służył do oświetlenia miasta, a dzięki atrakcyjnym cenom szybko zaczął docierać do gospodarstw domowych. Dziesięć lat później, kiedy miasto kupiło gazownię smíchovską (po drugiej stronie Wełtawy), obie sieci gazociągów zostały połączona ze sobą rurami prowadzonymi wewnątrz mostu Karola. Žižkovska gazownia była kilkakrotnie modernizowana i rozbudowywana, a w 1884 r. zbudowano tu małą eksperymentalną elektrownię zasilaną gazem świetlnym. Wraz z rozwojem wykorzystania energii elektrycznej i rosnącą konkurencją ze strony innych gazowni, znaczenie žižkovskiej gazowni zmalało i ostatecznie została zamknięta w 1926, kiedy to jej rolę przejęła nowo wybudowana gazownia w Michli.
Jej obiekty były stopniowo burzone, a na ich miejscu wyrósł poprzedzony placem gmach Powszechnego Instytutu Emerytalnego. Część wolnej przestrzeni przez długi czas pozostawała niezagospodarowana i służyła jako miejsce rozrabiackich eskapad žižkovskiej młodzieży. W ostatniej niezabudowanej części powstał kompleks mieszkaniowo-komercyjny Viktoria Center. Przed stadionem znajduje się Park Radość (Park Radost) , który swoją południową częścią przylega do jednej z głównych ulic Žižkova - ul. Seifertovej (dawniej Karlova), która była niegdyś drogą prowadzącą do Cmentarzy Olszańskich (Olšanské hřbitovy).
