Życie duchowe Žižkova
Od XIV w., kiedy z rozkazu Karola IV wysadzano winnice w okręgu 3 mil od Pragi i powstawały posiadłości winiarskie, duchową opiekę nad ich mieszkańcami sprawował proboszcz kościoła św. Henryka i św. Kunegundy przy ul. Jindřišskiej na praskim Nowym Mieście.
Chronologicznie najstarszym kościołem na Žižkovie jest wczesnobarokowy kościół św. Rocha - pierwotnie kaplica staromiejskiego cmentarza dżumowego w Olšanach zbudowana w latach 1680 -1682. Dopiero z kolejną epidemią zarazy w latach 1713-1714 związane jest powstanie kościóła Podwyższenia Krzyża Świętego zbudowanego w latach 1717-1719. Założono przy nim cmentarz morowy Nowego Miasta. W pobliżu kościoła powstała w otynkowanym drewnianym budynku pustelnia. Pustelnik pełnił funkcję kościelnego i dzwonnika. Kościół konsekrowano w 1720 r. Później dobudowano dom dla księży i założono przy kaplicy Matki Boskiej Bolesnej bractwo pogrzebowe pod tym samym wezwaniem.
W 1757 r., kiedy do Pragi dotarła wojna siedmioletnia, kościół został zniszczony przez zwycięskie wojska pruskie. Kolejnym ciosem były reformy józefińskie, które między innymi doprowadziły do zlikwidowania pustelni (1782) i bractwa pogrzebowego (1787). Kościół stał się wówczas parafialnym, niezależnym od nowomiejskiego kościoła św. Henryka i św.Kunhuty. Zbudowano przy nim osadę parafialną. Nabożeństwa odbywały się tu do końca 1842 r., kiedy to z powodu złego stanu kościoła zostały wstrzymane wszelkie czynności liturgiczne. Kościołem parafialnym stał się kościół św. Rocha. Kaplica Matki Boskiej Bolesnej została zburzona w 1890 r., a w miejscu, gdzie stała, znajduje się dzisiaj ulica Čajkovskiego. Kilku prób ratowania zrujnowanej budowli z przełomu XIX i XX w. ze względów finansowych ostatecznie nie zrealizowano, w związku z czym zachowało się tylko część oryginalnych cennych artefaktów.
Budynek służył niegdyś również jako magazyn. Probostwo było zamieszkane przez biedotę, a na dawnym cmentarzu załozono ogród warzywny. W 1962 r. zburzono skrzydło dawnej plebanii i zakrystię kościoła, które znajdowały się w stanie ruiny. Dopiero w 1977 r. rozpoczęto przebudowę. Nawę przekształcono w salę koncertową, a do barokowego budynku dołączono nowoczesną budowlę mieszczącą salę wystaw „Atrium“. Pośrodku kwadratowego dziedzińca wewnętrznego w miejscu dawnej drewnianej studni znajduje się fontanna w kształcie muszli pochodząca z warsztatu Jindry Vikovej, Petra Orieška i Pavla Baňki. Rzeźba „Siedząca dziewczyna“ jest dziełem Jana Bartoša. Znad wejścia do Atrium spogląda na przychodzących „Niemowlę“ („Mimino“) autorstwa Davida Černego.
Kiedy w 1879 r. przeprowadzono remont generalny drugiego kościoła parafialnego - św. Rocha, pojawiła się potrzeba znalezienia w zamian nowego miejsca godnego takiej roli, ponieważ Žižkov liczył już ponad 20 000 mieszkańców, głównie katolików. W tym samym roku powstało Stowarzyszenie Budowy Kościoła Katolickiego na Žižkovie. Kamień węgielny pod przyszły kościół św. Prokopa na placu Sladkowskiego (Sladkovského náměstí) położono w październiku 1898 r. Uroczysta konsekracja odbyła się w 1903 r. Kolejnym ważnym kościołem katolickim jest secesyjny kościół św. Anny konsekrowany w 1911 roku. Žižkovska katolicka administracja duchowa nie obejmuje kościoła Najświętszego Serca Chrystusa (kostel Nejsvětějšího srdce Páně), który jest kościołem parafialnym na Vinohradach oraz kościoła św. Wojciecha (sv. Vojtěcha) przy ul. Na Balkaně, który jest kościołem filialnym jednej z karlińskich parafii.
Powstanie Czechosłowacji otworzyło nie tylko na Žižkovie przestrzeń do zakładania świątyń, kaplic i domów modlitwy należących do kościołów niekatolickich, wśród których znajdziemy Czechosłowacki Kościół Husycki, Ewangelicki Kościół Czeskobraterski, Kościół Braterski, Wspólnota Baptystów, kościół prawosławny i gmina żydowska.
