Dolny Žižkov
Określenie „dolny Žižkov” związane jest z ukształtowaniem terenu tej części Žižkova. Stąd - od doliny u podnóża Vítkova - teren wznosi się stromo aż do Vinohradów. Jednocześnie można tę okolicę scharakteryzować jako serce dawnego Žižkova, który był pierwotnie jedną z posiadłości winiarskich powstających tu od średniowiecza głównie na południowych zboczach Vitkova i wzgórza św. Krzyża oraz innych nasłonecznionych pochyłościach. Większość winnic uległa zniszczeniu pod koniec wojny trzydziestoletniej i nie została odnowiona. Rozwój przemysłu w XIX w. przyciągnął do Pragi dużo siły roboczej, wskutek czego zmienił się charakter okolicy, a więc i zabudovy Žižkova. Z powodu rozwijającego sie przemysłu powstała konieczność rozparcelowania byłych pól, ogrodów i trudnego pagórkowatego terenu pod budowę czynszowych domów z małymi mieszkaniami dla niezamożnej ludności. Dolny Žižkov to mozaika zabudowy XIX- i XX-wiecznej, której nadał szczególny charakter pierwszy burmistrz niezależnej gminy Žižkov - budowniczy Karel Hartig. Rok, w ktorym opracował plan regulacyjny (1865), bywa uważany za rok założenia miasta Žižkova. Jednocześnie w 1878 r. przeforsował nazwę Žižkov, a później również nadawanie domom, placom i ulicom nazw upamiętniających wybitne osobistości lub miejsca związane z husytami i reformacją. Dzięki niemu trzecia praska dzielnica ma prawdopodobnie najstarszy system nazw ulic w Pradze. Tabliczki z ich nazwami były wykonane w narodowych (czerwono-białych) barwach z napisami w języku czeskim. Taka koncepcja została później przyjęta w całej Pradze.
Nazwy placu Prokopa (Prokopovo náměstí) i ulicy Prokopovej upamiętniają husyckiego dowódcę Prokopa Holego zwanego też Wielkim. Niektóre domy na placu uzupełniają ten wątek w swoich nazwach i wystroju, np. dom nr 8 - U Prokopa Velikého (Wielkiego), który był inspiracją do nadania nazwy nie tylko placowi, ale także przyległej ulicy. Plac jest przykładem wyjątkowej kompozycji i planowania przestrzennego opartego na koncepcji trójkąta. Jest jednym z miejsc, które odegrały szczególną rolę w urbanistyce Žižkova. Plac Havlíčka (Havlíčkovo náměstí) - zwany wcześniej Bazylejskim - stanowił wraz z ratuszem centrum administracji miejskiej, plac Sladkovskiego (Sladkovského náměstí) i stojący na nim kościół parafialny był centrum duchowym, natomiast na placu Prokopa znajdował się znany i popularny targ. Dominantą placu jest dzisiaj pomnik Jaroslava Haška z 2006 r. autorstwa Karla Nepraša i Karoliny Neprašovej. Autorem jego rozwiązania architektonicznego jest Pavel Kupka. Rzeźba to hołd złożony autorowi „Przygód dobrego wojaka Szwejka“, który część swojego artystycznego życia spędził na Žižkovie. Do jego przyjaciół należał m.in. Franta Sauer - żartowniś i pisarz urodzony w tej dzielnicy przy ulicy Dalimilowej, który barwnie opisał sceny z życia Žižkova w czasach Pierwszej Republiki w swoich wspomnieniach zatytułowanych „Franta Habán z Žižkova“. Szeroko dał się poznać, inicjując w listopadzie 1918 r. rozbiórkę kolumny mariańskiej na Rynku Starego Miasta i organizując w 500. rocznicę bitwy pod Vitkovem w 1920 r. jej rekonstrukcję, która paradoksalnie zakończyła się zwycięstwem krzyżowców.
Przy sąsiadującej z placem ulicy Prokopovej 4 ukryty jest w podwórku kamienicy jeden z klejnotów architektonicznych Žižkova - Kaplica Betlejemska Ewangelickiego Kościoła Czeskobraterskiego. Większość mieszkańców Žižkova była wyznania rzymskokatolickiego, a więc garstka miejscowych ewangelików uczestniczyła w nabożeństwach w praskich zborach św. Klemensa czy Najświętszego Zbawiciela. Dopiero na przełomie XIX i XX wieku sformowała się grupa około dwudziestu wiernych, którzy spotykali się w jednym z domów przy placu Prokopa. Przychodził tam również ówczesny wikariusz parafii św. Klemensa. Lokalny oddział zboru Husa powstał w 1903 r. Pierwszy dom modlitwy działał przy ulicy Husineckiej do 1911, kiedy to właściciel budynku wynajął lokal w celu adaptacji na kino Edison. W związku z brakiem wolnych działek budowlanych zbór kupił zbudowany w 1870 dom „U generála Zacha” stojący przy Prokopovej 4. Dom posiadał obszerną działkę nadającą się po adaptacji pod budowę kaplicy. Budowy podjęła się firma budowlana Matěja Blechy z Karlína, która zleciła opracowanie projektu architektowi Emilowi Králíčkowi. Zastosowanie morfologii kubizmu w budownictwie sakralnym stworzyło typ architektury wyjątkowy w kontekście globalnym. Uroczysta konsekracja kaplicy miała miejsce 28 czerwca 1914 r. (w dzień zamachu w Sarajewie), a dzień później odbyło się w niej pierwsze spotkanie zboru. Wyjątkowy kubizm wnętrza kaplicy został odpowiednio zaakcentowany w 1992 r. przez współczesne malarstwo w wykonaniu studentów žižkovskiej Szkoły Sztuk Użytkowych (pracowni prof. Pavla Nováka).
