Żydowskie piece, Ohrada I Pražačka
Skalna formacja naturalna o dziwnej nazwie - Żydowskie Piece (Židovské pece) - być może związanej z jaskiniami, które mogły służyć za schronienie podczas antysemickich pogromów w średniowieczu, stanowiła dla mieszkańców dawnego Žižkova odległe egzotyczne pustkowie. Rozrastające się miasto szybko jednak zmniejszyło jego oddalenie. Już w 1910 r. przy pobliskiej fabryce Schillera była pętla tramwajowa, a następnie powstała zajezdnia Žižkov. W 1931 r. linia została przedłużona wzdłuż Poděbradovej třídy do Hrdlořezów. Po 1918 roku wzdłuż alei Poděbradovej i równoległych ulic wyrosły nowoczesne domy mieszkalne, a następnie małe osiedla w rejonie Jarova i Vackowa. Żydowskie Piece były też ostatnim miejscem gdzie na Žižkovie stała szubienica. Ostatnia egzekucja miała tu miejsce w 1866 r.
Na Žižkovie było kilka skupisk biedoty miejskiej, która zamieszkiwała zazwyczaj w ruderach zbitych z desek lub starych wagonach. Jedna z kolonii takich przybytków znajdowała się pod szczytem Żydowskich Pieców, inna np. w zagłębieniu terenu obok murów otaczających fabrykę amunicji.
Pod wzgórzem, przy ulicy Jeseniovej, było skupisko starych wagonów oraz wozów należących do wędrownych artystów. Jeszcze latem 1925 r. otoczone małymi ogródkami sprawiały miłe wrażenie, ale później popadły w ruinę i stanowiły smutny widok. Kolejna osada znajdowała się na Krejcárku przy pętli tramwaju nr 13. W drewnianych ruderach otoczonych ogródkami mieszkała tam biedota odkładająca każdy grajcar (krejcar), stąd prawdopodobnie wzięła się nazwa osady. Teren był częścią posiadłości Pražačka. W 1922 r. Václav Stome przeznaczył go pod budowę małych domków, które miały służyć niemajętnym ludziom.
Posiadłość Pražačka
Posiadłość Pražačka była jednym z pojedynczych folwarkow dzisiejszego Žižkova już w czasach, kiedy miał charakter głównie rolniczy. Istnieją zapisy o winnicy z XVI w., a o poźniejszej rozbudowie do rozmiarów folwarku wzmianki w źródłach pisemnych z 1785 r. Od początku XIX w. była własnością rodziny Stome´ów, podobnie jak rozległe pola w okolicy. W połowie lat 60. XIX w. Maria Stomeova - teściowa budowniczego Karla Hartiga - zaczęła je wyprzedawać na działki budowlane. Na południowy wschód od Pražački rozpoczęło się w ten sposób bardzo szybkie zabudowywanie terenu. Dalszy rozwój i tworzenie nowych dróg doprowadziły w końcu do upadku Pražački. W 1947 r. posiadłość została zburzona i tylko nazwa ulicy upamiętnia jej istnienie.
Posiadłość Ohrada
Ohrada, która również należała do dużej winnicy, też już nie istnieje. Nazwa pochodząca prawdopodobnie od ogrodzenia winnicy pojawiła się już w XV w., a pierwsze wzmianki o zabudowaniach pochodzą 1785 r. Dziś nazwa Ohrada jest kojarzona głównie z ruchliwym skrzyżowaniem ulic Koněvovej, Jana Želivskiego i Pod Krejcárkem. Tramwaje jeżdżą tędy od 1910 r., kiedy to uruchomiono nową linię, prowadzącą wzdłuż Poděbradovej třídy (dzisiejsza ul. Koněvova) do zajezdni Vápenka. Prostopadła do niej linia zbudowana przy ulicy Mladoňovicovej (obecnie Jana Želivskiego) funkcjonuje od 1937 r. Skrzyżowanie ma charakterystyczne i trwałe oblicze już od początku lat 30. XX w., kiedy to budowniczy Václav Drnec wybudował naprzeciwko siebie dwa duże zaokrąglone domy narożne. W latach 1951-1966 przez Ohradę kursowały również trolejbusy. Była tu dwukierunkowa pętla służąca do zawracania, a trolejbusem można było dojechać do Vysočan, a także przez Žižkov (głównie po długiej ulic Roháčovej) do ulicy Slezskiej na Vinohradach. W 1977 r. doszło do ukończenia ruchu tramwajowego wzdłuż ulicy Koněvovej w kierunku centrum. Z Ohrady prowadzi również - po estakadzie zbudowanej w tym celu w latach 1988-1990 - linia tramwajowa do Libni.
