Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego
W 1680 r., podobnie jak w przypadku olšanskiej kaplicy św. Rocha, rajcy nowomiejscy zakupili ziemię i przebudowali ją na miejsce pochówku ofiar dżumy z Nowego Miasta. Pole zostało poświęcone przez Jana Vácslava Olomúckiego. W wyniku kolejnej epidemii zarazy w latach 1713-1714 prymas nowomiejski Jan Franciszek Krusius z Krausenberka postanowił wybudować kościół Podwyższenia Krzyża Świętego, który 29 października 1720 r. został poświęcony przez proboszcza Josefa Benedikta Schönpfluga z Gamsenberka. W związku ze wzrostem liczby pochówków rajcy nowomiejscy w 1734 r. założyli bractwo pogrzebowe Najświętszej Marii Panny, a następnie wybudowali kaplicę maryjną. Wieczorem 6 maja 1757 r. po bitwie pod Stěrboholami przybyli Prusacy i „zgodnie ze swoją luterańską wiarą zniszczyli nieodwracalnie cały teren, zrabowali co się dało, ... ubrali się szyderczo w szaty mszalne, a następnie się w kościele załatwili“. (Fr. Ekert)
W 1787 r. zlikwidowano bractwo pogrzebowe i cmentarz, kościół stał się kościołem parafialnym, przy którym założono osadę. Nabożeństwa odbywały się tam do 1842 r., kiedy to funkcję kościoła parafialnego przejął kościół św. Rocha, a w 1843 r. został ostatecznie zdekonsekrowany. Kaplica Najświętszej Marii Panny została zburzona w 1890 r., a przez miejsce, gdzie stała, biegnie dziś ulica Čajkovskiego. Budynek kościoła przeznaczono wówczas na magazyn, budynek plebanii zajęli ubodzy, a na nieczynnym cmentarzu założono ogród warzywny. W 1962 r. rozebrano skrzydło plebanii i zakrystię kościoła ze względu na ich awaryjny stan. Prawdziwa szansa na ocalenie pojawiła się dopiero na początku lat 70. W swojej koncepcji przebudowy Žižkova architekci uwzględnili budynek jako część przyszłego zaplecza miejskiego. Opracowanie projektu otrzymał za zadanie inż. arch. Jaroslav Koreček, a jego projekt uzupełnił później architekt Ivo Bílý. W 1977 r. rozpoczęła się wreszcie przebudowa, która trwała siedem lat. W nawie świątyni powstała sala koncertowa, a do barokowej budowli dobudowano salę wystawową Atrium. Środek budynku tworzy kwadratowe atrium z fontanną w kształcie muszli, którą wykonali Jindra Viková, Peter Oriešek i Pavel Baňka w miejscu dawnej drewnianej studni. Rzeźba Siedząca dziewczyna przed wejściem do budynku jest dziełem Jana Bartoša, a witraże w sali wystawowej wykonała Eliška Rožátová.
